Een week van stilte en verdriet

Nog steeds denk ik vaak terug aan wat er gebeurt is, de afgelopen weken. Vlucht MH017 van Malaysia Airlines, de vlucht die nooit aankwam. Mensen op weg naar hun droomreis. Hele gezinnen, kleine kinderen, oudere mensen, allemaal beroofd van het leven. Vandaag sta ik er ook weer even bij stil.




Vaak denk ik, wat als ik net in dat vliegtuig zat, op weg naar mijn droom backpackreis, door Zuid-Oost Azië? Zouden mensen dan om mij rouwen, verdriet hebben, mij missen?

23 juli, was de nationale dag van de rouw, de dag dat ik terug kwam van een zorgeloze vakantie en de dag dat mijn moeder jarig was. Een vreemde dag, een dag van verdriet en rouw in Nederland. De minuut stilte. Maar vooral de pijn voor de nabestaanden, die hun familie en vrienden nooit meer terug zien.

Een man onderweg naar de begrafenis van zijn moeder, drie kleine baby's, twee complete gezinnen uit dezelfde straat, allemaal weg. En waarom? Onrecht. Het is zo oneerlijk.

Ik las het op vakantie in de Nederlandse krant, ik schrok. Toen kwamen de verhalen; kleine kinderen in het vliegtuig, vrolijke berichten op Twitter en Facebook voor vertrek ('voor als ie verdwijnt, zo ziet ie eruit'), mensen die na hard werken eindelijk op vakantie gingen. De tranen stonden in mijn ogen. En nog steeds. Ik wil niet beseffen wat er is gebeurd. Zoveel mensen en zoveel pijn.

Russen die de bezittingen van slachtoffers plunderen, beelden van paspoorten. Er is van alles gebeurd en het is allemaal even triest.

Lieve nabestaanden, heel veel sterkte met dit enorme verlies.